Noble Home

Christoforos · **Wysłany:** 15 Mar 2008, 16:33

Prolog i rozdział pierwszy mojego opowiadania. Jutro wrzucę dwa kolejne rozdziały.

Prolog
Ile to już czasu minęło? Tydzień? Miesiąc? Tyle czasu... Żeby tylko zobaczyć zawszony kawałek skały, który wszyscy nazywają drugą Ziemią. Takie właśnie myśli przelatywały mi przez głowę, gdy stanąłem na trapie, prowadzącym ze statku wprost na skaliste tereny Calypso.
Zaraz po zejściu, usłyszałem pierwsze krzyki. I zobaczyłem obraz, o którym ludzie na Ziemi nawet bali się mówić – stada sweatujących noobów. Całe grupy odzianych w pomarańczowe kombinezony, marnych istot. A ja miałem im przewodzić...
- Witamy, panie gubernatorze na Calypso – rzekł żołnierz podchodząc do mnie. – Jak tylko się pan odświeży po podróży, proszę udać się do siedziby RDI, gdzie zostanie pan poinformowany o aktualnej sytuacji w naszym mieście.
- Tę dziurę nazywa pan miastem? Ma to w ogóle jakąś nazwę? – zapytałem zirytowany.
- Port Atlantis, panie gubernatorze...
Tak właśnie rozpoczęła się moja przygoda, która na zawsze powiązała mnie z tym zapomnianym przez Boga, miejscem i jego mieszkańcami...

1
- Tak to właśnie wygląda – powiedział sekretarz, wyłączając telebim. – Korporacja
Mindark, przejęła kontrolę nad całą planetą, doszczętnie niszcząc naszą ekonomię. Oddziały robotów pod ich dowództwem, atakują każdego myśliwego i górnika, który tylko wychyli czubek nosa, poza mury naszych głównych miast. Pozbawieni środków do życia obywatele muszą chwytać się każdej możliwości zarobku, żeby przeżyć. Dwa tygodnie temu, będąc z wizytą w Twin Peaks, widziałem ludzi zbierających dung i owoce. Tutaj, w Port Atlantis, głównym zajęciem naszych obywateli, jest zbieranie potu z występujących na tych terenach zwierząt – głęboko odetchnął, po czym ciągnął dalej. – Ale, nawet doprowadzenie nas do kompletnej ruiny im nie wystarczyło, Mindark, za pomocą najemnej grupy resellerów obniżył cenę sweatu do 0.55 PEC za butelkę. Mimo to, ludzie dalej go zbierają... Namawiałem ich, żeby, prosili swe rodziny i przyjaciół na Ziemi, o dokonywanie wpłat na ich PED karty, ale większość z nich nie ma nikogo – przybyli tu, głównie awanturnicy, recydywiści i inni ludzie tego pokroju, licząc na łatwe pieniądze. Obiecywaliśmy im olbrzymie złoża minerałów, bezkresne tereny zasiedlone przez wielkie stada mobów i przyjazną ekonomię, ale teraz... NIC! Po prostu nic! Mindark nas zniszczył, zniszczył mnie, zniszczył marzenia kolonistów, zniszczy również pana... Nie ma dla nas nadziei... – dokończył, prawie szlochając.
- Nadzieja zawsze istnieje, dopóki istnieje choć jeden człowiek – odparłem, marząc tylko o jak najszybszym powrocie na Ziemię...

Pozdrawiam.

albin · **Wysłany:** 15 Mar 2008, 17:30

Rewela Chris :niegodny:

Krzysztof · **Wysłany:** 15 Mar 2008, 18:24

Jestem ciekaw co będzie dalej może byc nawet zabawnie :lol:

A dlaczego ci przybyli to głównie awanturnicy i recydywiści :?:

Chyba kogoś takiego jak Ty brakowało na tym forum.

Mortifer · **Wysłany:** 15 Mar 2008, 19:18

Zapowaida sie ciekawie. Nie poleciałeś z fantazja tylko opisujesz to co jest z innej perspektywy. Jeszcze za mało tekstu zeby powiedziec cos wiecej o twoim stylu i wprawłości władania piórem.
Życze wytrwałości.
pzdr.

Christoforos · **Wysłany:** 15 Mar 2008, 21:16

Miałem wenę

Więc oto kolejne dwa rozdziały. Dwa następne jutro.

2
Dwa dni później, wszystko się skończyło. Nadzieja na lot powrotny na Ziemię, rozpadła się jak hangary, pod zmasowanym atakiem robotów... Wszystkie statki doszczętnie spłonęły lub spoczęły pod gruzami okolicznych budynków...
- Uszkodzenia są zbyt wielkie. Razem z najemną grupą ochotników sprawdziliśmy wszystkie wraki – mówił sekretarz, siedząc na skórzanym fotelu, naprzeciw mojego biurka. Z satysfakcją dostrzegłem strach w jego oczach i trzęsące się dłonie, leżące na kolanach mężczyzny. – Obawiam się, że musimy poczekać na posiłki z Ziemi.
- Kiedy mają nadlecieć? – odparłem, trzymając wyperfumowaną chusteczkę przy twarzy. Jeszcze wczoraj miałem nadzieję, że w ciągu kilku dni przyzwyczaję się do wszechobecnego w całym mieście smrodu potu i zwierzęcych ekskrementów, lecz nadal owy zapach powodował u mnie obrzydzenie. Jak powiedział mi kilka godzin wcześniej, strażnik, smród dochodził ze straganu, leżącego w pobliżu TP, gdzie nooby sprzedawały swoje „produkty”.
- Trzeba coś zrobić z tymi straganami wokół teleportera – powiedziałem sekretarzowi, nie słuchając jego odpowiedzi na moje wcześniejsze pytanie. – Przez ten smród nie mogę myśleć.
- Obawiam się... – zaczął sekretarz. Po czym ważąc każde słowo dodał: - Że, zachwiałoby to i tak delikatną równowagę naszego miasta. Obywatele muszą zarabiać, a sprzedaż potu, dungu i owoców, to ich jedyne zajęcie. Nie możemy...
- Owszem możemy – przerwałem. – Wykonać.
- T...Tak jest, panie gubernatorze – odpowiedział sekretarz, po czym błyskawicznie wyszedł z gabinetu.
„Tchórzliwy lizus, wymagana bezwzględna anihilacja” dopisałem do dokumentu, który miałem zamiar, zabrać ze sobą na Ziemię, jak tylko będę mógł wyrwać się z tej dziury, rozparłem się wygodnie w fotelu i nadal przyciskając chusteczkę do twarzy, wyjrzałem przez okno, na roztaczające się w dole miasto. Miasto smrodu i ubóstwa...

3
Dzień później.
„Raport z sytuacji na planecie Calypso. Pragnę poinformować, iż szczęśliwie dotarłem na miejsce. I z dumą mogę donieść, że Port Atlantis rozkwita: ludzie są szczęśliwi, bezrobocie praktycznie nie istnieje (oczywiście nie licząc bezrobocia naturalnego), a czas wolny wypełniają im wspólne polowania i eventy organizowane, przez zaprzyjaźnioną firmę Mindark. Muszę także poinformować, o jeszcze jednej rzeczy: jak donieśli moi informatorzy, na Calypso istnieje drugi kontynent. Nie mam pojęcia skąd się tam wziął! Wczoraj to miejsce okrywała woda – teraz jest tam ląd większy od Eudorii. Wg mojego sekretarza nowy ląd jest efektem działania nadprzyrodzonej siły, istniejącej na Calypso, zwanej VU. W każdym bądź razie, za kilka godzin wyruszam z ekspedycją by zająć tamtejsze ziemie na cześć i chwałę Planety Ziemi i Jego Wysokości Króla Baracka Obamy XXIII, Przywódcy Zjednoczonego Królestwa Ameryki i Eurazji. Boże zbaw Króla!”
Zakończyłem raport i włożyłem go do szuflady biurka, po czym sięgnąłem do guzika wideofonu. Po chwili na ekranie pojawiła się twarz Jana Weltera Timkransa...

Pozdrawiam.

P.S. Dziękuję za miłe słowa

Christoforos · **Wysłany:** 16 Mar 2008, 16:46

Kolejne dwa rozdziały. Dwa następne wieczorem.

4
- I nadaję tej ziemi imię wspaniałej pierwszej żony, naszego drogiego Króla Baracka Obamy XXIII. Od dnia dzisiejszego, aż po kres czasu, ląd ten zwać się będzie Amethera. A miejscu, gdzie po raz pierwszy postała stopa człowieka, nadaję prawa miejskie i nazwę New Oxford. Boże zbaw Króla! – dokończyłem przemowę, po czym uciekłem wzrokiem wprost na nasz okręt. Niestety, przez atak robotów na nasze hangary, nie ostał się żaden środek transportu, więc byliśmy zmuszeni znaleźć inne rozwiązanie. Z ciekawym pomysłem wyszedł mój sekretarz – w jednej z książek, które przywiózł z Ziemi, były rysunki starodawnych żaglowców. Więc, po miesiącu pracy, wyniszczeniu olbrzymich połaci lasu i pomocy kilkuset noobów, stworzyliśmy piękny okręt. Co było nie lada wyczynem jako, że nie mieliśmy dokładnych projektów i nikt z nas, nigdy nie widział podobnego statku na własne oczy.
Mimo to podróż się powiodła i teraz Amethera była moim drugim domem. Bez ubóstwa, armii pomarańczowych kombinezonów i co najważniejsze – bez smrodu...
- A okręt zostanie tu po wsze czasy, aby przypominał kolejnym pokoleniom o naszym poświęceniu – rzekłem, podchodząc do postawionego, przed chwilą teleportera, po czym zniknąłem. Wtedy jeszcze nie wierzyłem, że ta kupa desek, nazywana statkiem, aż tak długo wytrzyma, ale jak dowiedziałem się dużo później, okręt jest zakotwiczony obok New Oxford po dziś dzień...

5
Po powrocie do Port Atlantis, z zadowoleniem stwierdziłem, że zniknęły wszystkie stragany, a i noobów było dużo mniej.
- Nie ma to jak sprawna organizacja – pomyślałem złośliwie, po czym ruszyłem do mojej siedziby. Gdzie od razu, wziąłem się do projektowania budynków w mieście New Oxford. Wszystko szło by świetnie, gdyby nie jeden drobny szkopuł: po kilku godzinach ślęczenia nad planem nowego miasta, do mojego gabinetu bez pukania wszedł sekretarz, mokry od potu i z trwogą na twarzy.
- Panie gubernatorze – wysapał. – Nasi robotnicy rozpoczęli wylewanie fundamentów pod stacjonarny teleporter – zaczerpnął powietrza, po czym ciągnął dalej. – Ziemia się obsypała! Dwóch ludzi zginęło...
- Jakby te marne istoty miały jakiekolwiek znaczenie – pomyślałem.
- ..., ale okazało się, że płytko pod powierzchnią ziemi są jakieś starożytne tunele. Wysłałem grupę żołnierzy, aby to sprawdzili, lecz do tej pory nie wrócili. Uważam, że powinien pan, natychmiast udać się na miejsce.
- Czy przenośny teleporter jest nadal czynny?
- Tak panie gubernatorze.
- Świetnie, chodźmy...
Kilkanaście minut później, stałem już przed wejściem do systemu tuneli.
- Jakie są pana rozkazy, gubernatorze? – zapytał dowódca drugiej grupy żołnierzy, stojącej obok mnie.
- Zejdziemy do środka, żeby odszukać poprzednią grupę – odpowiedziałem. – Poza tym, jestem strasznie ciekaw, co to właściwie jest...

Pozdrawiam.

Mortifer · **Wysłany:** 16 Mar 2008, 17:29

Niezle, niezle. Brakowało na tym forum czegos do poczytanie, zeby oderwac sie od EU. Lubie czytac wiec pisz bo czytelnika juz masz.

pzdr.

Noble Home

Planet Calypso